Algo falla e de maneira estrepitosa. Non pode ser que o último pensamento dunha muller disposta a acabar coa súa vida, a deixar orfos aos seus fillos, sexa para a xuíza de violencia de xénero que levou o seu dramático caso. Sara Quella tirouse pola xanela despois de poñer 19 denuncias contra o seu ex parella, despois de tres xuízos, despois de que o seu maltratador pasase nove meses en prisión e de que en dúas ocasións este quebrantase as ordes de protección. Farta e cansa, acabou coa súa vida. Era a segunda vez que o tentaba.
Antes de conseguilo dirixiu unha carta á xuíza de violencia de xénero que levaba o seu caso en Eivissa. En realidade é unha carta á xustiza, unha carta ao Estado, unha carta a unha sociedade que non reacciona, que cre que a violencia, o acoso, o insulto cotián é un chascarrillo, unha picaresca feminina para obter algo a cambio. Unha misiva dirixida á falta de sensibilidade #ante un drama que leva moitos anos, -demasiados xa- golpeando as portadas dos diarios e abrindo os titulares dos telexornais.
Non me gustaría estar na pel desta xuíza, nin na da xuíza de Ourense que non ditou unha orde de afastamento contra o esposo de Isabel Fuentes, que morreu na súa cama de hospital, asasinada polo seu marido. Elas fallaron, iso parece evidente, pero non quedemos en buscar un culpable fácil. Aquí o que falla é o sistema no seu conxunto. Este maltratador, este acosador profesional ha acabado coa súa vítima e non poderán metelo no cárcere, ninguén poderá agora culpalo de nada. Como dicía a propia Sara na súa carta de despedida, el gañou; como nun xogo de cartas macabro rouboulle todo o que tiña e é ela quen deixa a partida.
Algo falla se dous de cada dez vítimas de violencia de xénero tentan o suicidio como unha escapatoria. Algo non funciona se a muller acurralada pola violencia sente que o único que pode facer é escapar matándose. Non podemos limitarnos a tratar este fenómeno social como un índice máis da contabilidade oficial. Non podemos tratar a violencia machista coma se falásemos do IPC e cada ano emitísemos un informe para manifestar os datos.
Estamos a falar de seres humanos. De mulleres, de fillos, de fillas e familiares golpeadas por un drama ao que dar resposta e solución. En primeiro lugar, desde a sensibilidade social; de todos e cada un de nós. Non podemos aceptar que a nosa reacción limítese a acuñar un novo concepto sociolóxico: o suicidio de xénero. Queda moi profesional, pero non nos serve para nada. A Sara e aos seus dous fillos orfos non lles serve para nada.
