Nunca me gustaron os “Día internacional de…” Coa intención de dedicar unha xornada a unha reivindicación ou demanda social en realidade o que conseguimos é que os outros 364 esquezámonos do asunto. Así, o que debería ser unha batalla cotiá convértese nunha celebración anual que adoita pasar sen pena nin gloria. Quedamos tan a gusto coas nosas conciencias ao poñernos o lazo da cor estipulada e ata o ano que vén.
Estou case segura de que vostede non sabía que tamén hai un Día Internacional da Igualdade Salarial, confeso que eu tampouco. Pero xa que existe e, ademais, paréceme un asunto suficientemente importante e grave imos dedicarlle a columna de rigor.
A pregunta é simple, é posible que na nosa Europa rica e de progreso as mulleres gañen ao redor dun 20% menos que os homes? O sindicato UXT afirma que as españolas deben traballar 88 días máis que eles para percibir o mesmo salario, o que supón unha media dun 24% menos que o soldo masculino. Segundo as estatísticas da Unión Europea os índices son algo menos negativos: as mulleres necesitan traballar 70 días máis e a porcentaxe para España non é de 24% senón de 19,3%. Pero máis aló destas diferenzas que non son máis que produto das metodoloxías aplicadas, a realidade está aí, contundente: as mulleres cobran menos que os homes por un traballo equivalente. A isto chámanselle brecha salarial de xénero.
Non estamos sós nesta triste constatación, nin tampouco somos os peores da clase nin moito menos. Todos os países da UE arrastran o mesmo drama, só varía a intensidade, España está tres puntos por encima da media, situada nun tamén inaceptable 16%. Pero o feito de que todos os Estados europeos manteñan ano tras ano esta taxa inamovible de discriminación non debe servir de consolo para ninguén.
Parece difícil saír deste círculo vicioso. En primeiro lugar porque a maternidade segue sendo un lastre para a incorporación da muller ao mercado laboral e ademais tira á baixa o seu salario, coma se o empresario quixese compensar o risco de contratar a unha muller en idade de procrear. En segundo lugar porque os incrementos salariais dos homes crecen máis que os das mulleres e por tanto perpetúanse as diferenzas. Castigadas por estar en idade fértil e tamén por non estalo, porque as estatísticas o que tamén mostran é que a maior idade, maior desigualdade. Iso si, elas arrasan en materia de traballo temporal e con horario parcial, E non porque elixan traballar menos, senón porque non atopan traballo a tempo completo. O peor é que son elas as raíñas do emprego menos especializado e polo tanto, pero pago.
A situación laboral do sexo feminino non é, por tanto, para celebrar nin congratularse. Talvez sería conveniente pasar dun día ao ano aos 365. Igual así conseguimos reducir a brecha.
