Confeso a miña preocupación. Levo xa -como moitas outras amigas e compañeiras- moitos anos “predicando” a necesidade dun equilibrio real entre os sexos. Denunciando os excesos dunha inercia machista que se resiste a todos os embistes da razón. Felicitando a cada acción que pon freo a unha discriminación por xénero e aplaudindo cada vez que unha muller é recoñecida polo seu traballo máis que pola súa talla de suxeitador.
Preocúpame constatar que cada vez que se fala de equidade, de paridade entre home e mulleres, algunha voz masculina #alzar para dicir que “xa están as feminazis…”
Recoñezo que me sorprende con que lixeireza léxica utilizamos o adxectivo. A verdade é que cando oio a palabra nazi, só se me vén á cabeza a miña avoa Doura Hüdes e toda a súa familia, parte dela morta nos campos de exterminio.
Non se me ocorrería utilizar ese vocábulo para identificar a mulleres que reivindican un feminismo, aínda que sexa dunha maneira que non comparto nin na forma nin no fondo. Supoño que este fenómeno é propio destes tempos de simplificación máxima das cousas máis complexas, onde a obsesión por etiquetar converteuse nunha teima máis da nosa era.
Parece que a decisión de suprimir a presenza de azafatas na Fórmula 1 é para algúns señores unha “rendición á presión das feminazis”. O preocupante é que estes señores non son uns analfabetos que non saiban distinguir entre nazismo e feminismo. Son señores formados nas nosas universidades, lectores da nosa historia máis recente e por tanto asombra que se limiten ao recurso máis fácil e menos oportuno. Será iso o “populismo”?
Podemos debater e polemizar sobre se a medida de eliminar ás azafatas de Formúlaa 1 é eficaz ou se é un acto máis deste deporte nacional chamado “pose”, pero de aí a cualificar alegremente de nazis a unhas mulleres que defenden ideas feministas, hai un treito que almas tan educadas non deberían percorrer.
Persoalmente paréceme unha medida adecuada. Non podemos pretender loitar contra os estereotipos de xénero e permitir que o deporte sirva para trasladar a imaxe dunha muller cuxo valor é contar cun 90-60-90, un sorriso refulgente e soster un paraugas para que o piloto non se sufoque. Agora ben, señores da F1. Se o asunto de adecuar a imaxe aos tempos que vivimos resúmese niso e só niso, estarán vostedes caendo nun acto para a galería.
A medida debería formar parte dun plan máis amplo que inclúa favorecer a entrada de mulleres aos equipos técnicos das escuadras, promocionar o automobilismo como un sector aberto ás mulleres e, ante todo, facilitar a incorporación ás grellas de saída de mulleres pilotos. Entón todo isto deixará de ser “pose” e pasará a ser un compromiso claro pola igualdade.
