Case todas as institucións supranacionais póñense nerviosas cando deben reunir aos seus representantes e danse conta do desequilibrio manifesto entre homes e mulleres.
Ao Foro Económico Mundial, máis coñecido polo nome da pequena cidade suíza que lle acolle anualmente –Davos- ocórrelle o mesmo.
O Foro de Davos leva xa 48 anos reunindo aos máximos responsables da economía do planeta para analizar a situación económica mundial e ofrecer respostas ás principais incógnitas do futuro.
Como xa se pode vostede imaxinar a presenza feminina é máis ben escasa.
De feito, nos seus 48 anos de vida este é o ano que máis mulleres asisten ao encontro: apenas se chega a un 21% do total de participantes (non se consola o que non quere).
Cada ano Davos recibe un tirón de orellas de medios de comunicación e organizacións feministas que lle reprochan esta exigua presenza.
Este ano os organizadores decidiron que, para resolver este quebradizo de cabeza chamado paridade e igualdade entre sexos, a maneira máis eficaz era ceder a dirección do evento a mulleres. Así pois, dúas señoras dirixen o encontro: Erna Solberg, primeira ministra norueguesa, e a directora xerente do Fondo Monetario Internacional, Christine Lagarde. Iso si, os líderes do Foro de Davos seguirán sendo os señores: o presidente, Borge Brende e o fundador, Klaus Schwab.
No ano 2014 o primeiro ministro xaponés Shinzo Abe liderou a organización dun Davos feminino. Abe recollía así o resultado dun informe do FMI que indicaba que se as mulleres incorporábanse de maneira xeneralizada ao mercado laboral, o PIB (Produto Interno Bruto) podería crecer ata un 34% segundo o país.
O Davos feminino tivo lugar coa presenza de Christine Lagarde e o propio Shinzo Abe. Pero a súa repercusión foi nula, non abriu ningún telexornal, non se lle dedicou ningunha portada; é máis, creo que só circulan pola rede unhas poucas fotos da parella Lagarde- Abe, únicas pegadas do magno acontecemento. O Davos Feminino pasou sen pena nin gloria e #ante o éxito vese que ninguén quixo volver tentalo.
E é que ese non é o camiño. Non se trata de facer a versión feminina das cousas para contentar ao feminismo ou gañar un par de titulares elogiosos. Tampouco se trata de poñer a dirixir o evento a dúas mulleres cando o que de verdade importa é que no seu conxunto apenas se consegue unha representación do 21%. Ao fin de contas as decisións tomaraas o 80%.
O propio Foro Económico Mundial realiza un informe sobre igualdade de xénero, o último, recoñece que as diferenzas entre homes e mulleres creceron en 2017. O estudo engadía argumentos inapelables: de conseguir a paridade entre os sexos Francia aumentaría o seu PIB en 320.000 millóns de dólares, Xapón en 550.000 millóns e Estados Unidos en 1,7 billóns en billetes verdes.
Dáme que pensar que, coa desigualdade entre sexos crecente, caben dúas posibilidades: ou os líderes dos Estados e os grupos económicos non se leron o informe ou non poden (ou non queren) ofrecer ao planeta soluciones.
