O 8 M pasou.
Déixame un sabor máis ben amargo e o sentimento de que os conceptos ou significados de termos como “igualdade de xénero”, “feminismo”, “paridade”, circulan en territorios interpretativos segundo as doutrinas e argumentarios políticos de cada quen.
Non termino de entender que as ideas poidan ter donos ou amos como as mascotas e que as persoas debamos comportarnos como unha cuadrilla de papagaios, coreando consígnalas que nos mandan por wasap.
Non comprendo o sectarismo. Non é razoable que quen di defender a liberdade das mulleres impidan a outras manifestarse. Que clase de liberdade é esa?
Gustaríame saber en que Administración, en que portelo se entregan os carnés de feminismo e cales son os requisitos. Despois de ver as manifestacións do domingo parece que o enorme asunto que temos entre mans -resolver a desigualdade por sexo- redúcese a decidir quen é merecedora do carné.
Por que unhas poden ser feministas e outras non?, Por que unhas se representan ás mulleres e outras non? Con que autoridade algunhas mulleres avóganse o dereito de ter a razón e excluír a quen non comparte a súa opinión ou a súa forma de actuar?
As etiquetas deben servir para identificar cósalas pero non ás persoas, nin moito menos ás ideas. Non existe unha única maneira de ver o mundo e isto sabémolo desde os primeiros filósofos gregos…parece mentira que o suposto “movemento feminista” proveña precisamente das universidades, alí onde nace e cóidase o pensamento libre e o debate.
Poño en dúbida que exista hoxe un “movemento feminista” como bloque compacto de mulleres cunha única forma de concibir a igualdade e que quen non o faga sitúese irremediablemente fose do feminismo; é dicir, no machismo.
Non é así como poderemos avanzar no obxectivo último, que non é outro que a eliminación das barreiras que impiden que as mulleres teñan as mesmas posibilidades que os homes. Incluída a posibilidade da diversidade infinita de opinións, de crenzas, de conviccións políticas, relixiosas, morais ou éticas. O feito de ser muller non nos obriga a comulgar con ninguén máis que connosco mesmas como persoas.
Nin con esa linguaxe anti masculino nin co sectarismo e a intolerancia lograrase unha equiparación entre sexos. Equivócanse moito quen cre que esa confrontación beneficia ás mulleres.
A igualdade de oportunidades non ten hoxe, ou non debe ter, cores políticas, nin debe responder a bandeiras nin a uniformes, nin a consignas efémeras. Non se trata de colgarse panos violetas ao pescozo e logo deixalos no lixo ou no armario ata o ano seguinte.
Non. Francamente creo que non foi un 8 M para lembrar. Mellor quedarei coa imaxe e o que representa o traballo diario de millóns de mulleres que, sen consignas ocurrentes, sen oportunismos nin espaventos derruban cada día de cara un anaco do muro e un pedazo do teito que nos separan da igualdade.
Foto: Luís Cobas
