Accessibility Tools

Sempre me chamou a atención que as forzas e corpos de seguridade do Estado non fosen, como se podía esperar, os sectores máis remisos a incorporar a mulleres á súa estrutura.
Precisamente pola súa natureza -o monopolio do uso lexítimo da forza- as mulleres sempre quedaron á marxe. Elas non reunían os valores propios do exercicio da forza e, salvo algunhas excepcións, sempre foron apartadas das armas en case todas as culturas.

Con todo, cúmprense xa 40 anos desde que entrasen as primeiras 42 mulleres ao que entón era o Corpo Xeral da Policía, o órgano que unha vez fusionado coa denominada Policía Nacional deu lugar ao que hoxe coñecemos como Corpo Nacional de Policía.

Catro décadas despois son máis de 9.000 as mulleres policías, un 14% do total. Delas sete son comisarias principais, o rango máis elevado; eles son 122. Comisarias son 24 fronte aos 244 comisarios.

 

Os datos falan por si sós. Non é de estrañar que fai algo máis dun ano creásese un observatorio de igualdade no corpo: a Oficina Nacional para a Igualdade de Xénero na Policía ( ONIG). O obxectivo non é outro que o velar pola aplicación real da igualdade dentro do corpo. A súa creación é a proba de que non se trata só de abrir as portas, senón que é necesario un traballo cotián para normalizar a presenza feminina.

 

Os avances no ámbito das forzas de seguridade do Estado débense mirar coa óptica da botella medio chea, é esta a visión que debe primar se queremos liquidar os obstáculos que aínda perduran en materia de equidade.

As administracións públicas teñen da súa man o levar adiante medidas que favorezan a paridade en todos os seus estamentos, mesmo poden impoñelas para forzar a máquina.

En numerosas ocasións defendín a idea de que é necesaria unha dose de imposición ou obrigatoriedade para avanzar. Fiarnos exclusivamente do paso do tempo coma se este fose a chave mestra cara a unha sociedade máis equitativa é un erro. Debemos convencer, educar, difundir…

Apostar só pola imposición é pan para hoxe e fame para mañá. A imposición queda limitada á aplicación dunha sanción mentres que convencer significa concienciar e por tanto cambiar os esquemas mentais, culturais e sociais.

Esta é unha carreira de fondo, pero sen gañadores nin perdedores. Equivocámonos de raíz se pensamos que se trata de gañar posicións para chegar primeiro. Debemos enfocala como unha maratón multitudinaria onde non só gaña o primeiro senón todos os que traspasan a meta.