Accessibility Tools

Nada novo baixo o sol si, ás veces, futbol asóciase a violencia. Está claro que non a todos os amantes do deporte máis popular do mundo espértalles os seus instintos máis agresivos, nin moito menos. Pero despois de resistir como unha campioa á gran maioría dos partidos, quedo co bochornoso exemplo dos británicos na súa falta absoluta de deportividade para perder. De fair play, nada.

Pero sobre todo chamoume moito a atención a denuncia presentada polo Centro Nacional de Violencia Doméstica (NCVD) do Reino Unido. A entidade establece unha relación directa entre a celebración de grandes partidos de futbol e a violencia machista. O estudo indica que a violencia doméstica (os británicos aínda utilizan ese concepto) crece un 26% se xoga Inglaterra e aumenta ata o 38% no caso, como sucedeu na final, de que Inglaterra perda o partido.

O Centro Nacional de Violencia Doméstica do Reino Unido comezou a alertar do incremento de casos ao mesmo tempo que a súa selección avanzaba no campionato con claras posibilidades de conseguir o título europeo. De feito, o CNVD de Reino Unido puxo en marcha un número para que as mulleres que se visen ameazadas puidesen pedir axuda.

A mesma tarde da final entre Inglaterra e Italia as redes enchéronse de mensaxes ofrecendo casa e refuxio ás mulleres que sentían medo de que cando volvesen os seus maridos, noivos ou amantes a casa coa posible derrota e algúns litros de cervexa no corpo, fixésenlle pagar a golpes a súa frustración e éxtase. Centos de mensaxes espontáneas ofrecendo unha habitación, un sofá, un transporte para recollelas en Londres, Cambridge…

Un informe do Centro para o Desempeño Económico, publicado leste mesmo mes, indica que os abusos crecen despois dos partidos e establecen unha relación directa co alcol. Mesmo afirman os expertos que a violencia se acentúa cando os partidos son ao mediodía ou pola tarde, mentres que baixan cando o espectáculo é a partir das 19 horas. Os malos tratos baixan de maneira considerable durante o encontro e comezan a subir inmediatamente despois, chegando a alcanzar case un 10% máis despois do inicio do encontro.

Non vou a culpabilizar directamente ao fútbol, nin ao alcol. Dous grupos de señores correndo detrás dunha pelota e un par de cervexas non poden ser a explicación da barbarie. A violencia machista non debe contar con elementos externos que a xustifiquen ou amparen. Pero tampouco os responsables da organización destes eventos nin as Administracións poden mirar cara a outro lado cando, en paralelo a un partido, hai miles de mulleres que tremen de medo ao pensar no que lles espera cando acabe o encontro.

É necesario expor solucións a unha situación que se está producindo e cuxos ingredientes parecen ser os dunha bomba de reloxería: uns hooligans excitados por un deporte que levanta paixóns, exacerbados polo alcol e desprovistos de calquera capacidade de reflexión, e unha visión un tanto laxa dos responsables das forzas de seguridade que -talvez- previsen dispositivos para evitar desfeitas na rúa, pero non nos domicilios.

Vista desde calquera punto a imaxe é intolerable: un ser bébedo, sobre excitado e rabioso que quere saciar a súa furia con quen non respecta nin teme. E o feito de que este sexa un negocio de dimensións planetarias, onde participan clubs, federacións europeas, televisións e grupos de comunicación non debe permitir complicidades nin impunidades, senón xustamente todo o contrario.