Accessibility Tools

Escribín moitas columnas de opinión coa consabida frase “por primeira vez na historia unha muller…” E aquí vai outra.

Por primeira vez en 205 anos de historia o Tribunal Supremo, o órgano cúspide do poder xudicial, contará con mulleres en todas as súas salas.

O cume da xudicatura foi, ata o de agora, terreo hostil para as mulleres, sexa porque elas chegaron moito máis tarde que eles á carreira xudicial (lembremos que ata fai moi pouco as mulleres non podían ser xuíces), sexa pola inercia patriarcal e ese apego insoportable aos usos e costumes. O certo é que as mulleres chegaban tarde, mal e a rastro a tales esferas. Ademais, cando chegaban facíano de maneira individual, é dicir, a pinceladas; discretamente, unha por aquí e unha por alá, como para que non se notase.

Neses ámbitos o concepto de “teito de cristal” estaba -bo digamos que aínda segue estando- á orde do día. É dicir, canto máis arriba no escalafón do mando e a autoridade, menos presenza de mulleres. E isto a pesar de que nas facultades de Dereito de media España elas son abafadora maioría e de que, neste momento, os xulgados tamén están poboados de caras femininas.

Cando falo con algúns xuristas deste tema a resposta é automática: “é #cuestión de tempo” e con iso despachamos o asunto. Ou sexa que me collo un taburete e síntome a esperar diante da porta a que a igualdade e a paridade pasen por diante, a ver se me toca.

A resposta non me termina de convencer. Sobre todo cando miro ao meu ao redor e vexo ás mozas novas traballando en oficinas, en bancos, en fábricas, na policía, nas universidades, na política, nos sindicatos, nas igrexas e relixións de todo tipo, na carreira diplomática, nas empresas tecnolóxicas, nas operadoras de telefonía, nas conserveiras, na pesca, etc. E case sempre teñen como xefe a un cabaleiro.

Entón chega a outra súper frase explicativa: “será porque llo merece”. Tampouco me convence do todo. Porque, claro, se unha nin sequera ten a oportunidade de merecer o posto, xa sexa porque quen elixe é un colega do candidato e prefire a un mozo ou porque ser xefe supón máis horas e “que fago cos críos?”, estamos apañadas.

O certo é que o único lugar onde elas son as amas e señoras é en casa, ninguén limpa e friega como ela, ninguén lle quita a prerrogativa absoluta de facer os almorzos as comidas as merendas e as ceas e, ollo, mesmo manda a fin de semana. É máis, mesmo de noite cando todos dormen e hai que atender unha urxencia infantil, ela manda. Ninguén pon en dúbida a súa poder, ninguén lle ameaza no seu terreo. É o mérito de non ter competidores.