Accessibility Tools

Considérase cidadá do mundo. Viviu en Barcelona, en Madrid, en Munich ou en Xenebra e leva na súa maleta un Doutoramento Europeo en Física de Partículas. E cando lle preguntamos polos seus centros de interese a resposta non deixa lugar a dúbidas. Carmen é unha muller de ciencias.

“Ao longo da miña traxectoria profesional investigadora tiven a fortuna de poder traballar nos principais centros de investigación tanto españois como europeos do campo da Física de Partículas: CIEMAT en Madrid, IFAE en Barcelona, IFIC en Valencia, colaborando co CERN en Xenebra, Max- Plank de Munich e Clermont- Ferrand en Francia.

Despois derivei a miña carreira máis cara á xestión da I+D+i, buscando unha aplicabilidade da investigación básica para cubrir as necesidades das empresas e da sociedade en xeral, o que se chama: “investigación aplicada”.

Finalmente, agora centro todas as miñas enerxías na temática que máis me gusta, ao desenvolver proxectos de eficiencia enerxética e sustentabilidade ambiental en EnergyLab, xa que son unha autentica convencida daquel proverbio hindú que di que “o planeta non é unha herdanza dos nosos pais, senón un préstamo dos nosos fillos”, e debemos tratar de dejarselo nas mellores condicións posibles”.

 

Acábasche de sumar ao proxecto de Executivas, cal é a túa motivación, que esperas e que podes achegar?

Creo que aínda queda moito por loitar no campo da equiparación laboral entre homes e mulleres. Non debemos conformarnos con ter dereito a poder traballar, senón que debemos facer o necesario para que as mulleres tamén ocupen postos de responsabilidade e que haxa unha maior visibilidade e recoñecemento do traballo realizado polas mulleres. Como non podemos esperar a que os demais falen de nós, debemos cambiar as inercias e facelo nós mesmas, ir sementando…hai que romper o chamado “teito de cristal” e para iso é fundamental iniciativas como Executivas ou SUMAMOS Rede de Mujeres coa que tamén colaboro.

 

Directora dun centro tecnolóxico, estás nun mundo maioritariamente masculino, ou non ?

Pois se, a tecnoloxía é maioritariamente masculina, posto que as carreiras técnicas e as enxeñerías foron cursadas historicamente por homes. Con todo, esta tendencia esta cambiando e cada vez hai máis mulleres enxeñeiras ou físicas. O que é aínda un “coto pechado” son os postos directivos neste ámbito. A maioría dos directores xerais de centros tecnolóxicos son homes.

Con todo EnergyLab é un centro tecnolóxico totalmente paritario, con 50% de home e mulleres tanto nos postos técnicos como nos manodos intermedios. Quizá sexa porque somos todos novos e xa traemos outra mentalidade: hai flexibilidade no horario, varias reducións por maternidade, os grupos de traballo son sempre mixtos, hai bo ambiente laboral e valórase á xente polos seus resultados non polo seu xero.

 

Nalgún momento a túa condición feminina ha condicionado che carreira profesional?

Na miña faceta como investigadora traballei en campos moi específicos e eminentemente a nivel europeo e americano, onde hai maior igualdade laboral, polo que os postos nos que estiven nunca me prexudicou ser muller. Para o caso particular de España, nalgunha ocasión, se puidese ter algún outro posto superior e non o tiven ou o traballo realizado non tivo a visibilidade adecuada.

 

Ser nai supón un sacrificio?

Aquí se que creo que hai un claro prexuízo para as mulleres. Non me sentín limitada profesionalmente polo feito de ser muller, pero se polo feito de ser nai. Ser nai suponche unhas novas obrigacións que os longos horarios españois fan moi difícil de levar a cabo. E conforme ascendes no escalafón os horarios amplíanse aínda máis, as responsabilidades multiplícanse e fanche sentirche na obrigación de “elixir” e iso non é xusto para as mulleres. Por iso hai tan poucas mulleres directivas en España, porque non queres renunciar a ningunha das túas dúas facetas: directiva e nai, e o modelo actual machista fai que se queres ter un posto directivo debas asumir un gran sobre-esforzo. Algunha vez cheguei a exporme escribir un blogue sobre os meus malabarismos de axenda e experiencias varias que tiven ese período… pero claro, non tiña tempo para escribilo!

 

Dirixes un equipo. Cal é a túa experiencia como directiva, temos as mulleres máis dificultades para dirixir? Sentes que tiveches que demostrar máis?

Creo que as mulleres temos calidades innatas para dirixir que non foron suficientemente valoradas ata o de agora. Asi mesmo o modo de liderado feminino, màs flexible e maternal, vai mais na linea dos tempos modernos de sacar o mellor das persoas, facerlles crer en se mesmos, deixarlles crecer como profesionais dándolles apoio …Sempre me sentín respectada polo meu equipo, aínda que quizá se que senta que debo xustificar as miñas capacidades fronte a outros directivos, non tanto por non ter suficiente capacidade técnica senón por adquirila a pesar de ser muller, nai e encima nova, o que conleva aínda máis suspicacias.

 

Cales son o teu xuízo as tres principais trabas para o desenvolvemento profesional das mulleres neste momento?

As trabas son coñecidas, debemos centrarnos en como solucionalas:

  1. A propia contratación a mulleres, limitada polo medo ás futuras baixas por maternidade, que podria tratar de paliarse con algunha medida de desgrabación fiscal ou redución nas cotas da Seg social para incentivar a contratacion feminina, ou implantando por fin unha baixa de maternidade e paternidade equiparable.
  2. O acceso a postos directivos, que podria impulsarse con medidas de discriminación positiva, polo menos nos sectores mais reacios.
  3. As longas xornadas laborais que complican a conciliación familiar. Como xa dixen son necesarias medidas de flexibilización e/ou concentración dos horarios.