Ás veces prodúcense xestos que valen moito máis que mil campañas de concienciación.
Os nenos e nenas do Club Baloncesto San Pelayo de Santiago foron os protagonistas dunha historia que debe servir como auténtico modelo do que debe entenderse por igualdade entre sexos.
As catro nenas e cinco nenos de 12 e 13 que conforman este equipo xogaron dous anos na categoría premini, outras dúas na mini e este último como infantís na modalidade mixta.
Pero as regras da Federación non permiten, a partir desta idade, os equipos mixtos.
O argumento é que a partir dos 12 anos as diferenzas físicas entre mozos e mozas son notables e isto supón unha presunta “incomodidade”.
Eles non senten incomodados e queren seguir xogando xuntos. “Queremos xogar en 2ª División ou onde nos digan, pero queremos xogar xuntos. No noso club non somos suficientes para sacar equipo masculino e feminino por separado” argumentaron nunha carta dirixida ao presidente da Federación Galega de Baloncesto para solicitar que lles deixasen manterse na modalidade mixta.
Non é a primeira vez que os adestradores ven obrigados a deixar fóra ás mozas. É máis complicado atopar a nenas suficientes para conformar un equipo e en ocasións a única forma de que elas xoguen é en equipos mixtos, ata esa idade…
Apoiados polos seus pais, pola súa adestradora, incluso pola Xunta de Galicia, fixeron chegar a petición á asemblea da Federación Galega. E conseguírono. Recibiron a autorización da Federación para manterse como equipo mixto.
“Non queremos gañar partidos (que se podemos, obvio que o faremos e loitaremos por iso), queremos seguir aprendendo, seguir mellorando e sobre todo seguir gozando do baloncesto en equipo”.
O argumento é inapelable. Felizmente a Federación Galega de Baloncesto actuou con sentido común #ante unha petición non só razoable senón, ademais, plenamente xusta.
Tampouco me estrañase moito que non lles autorizaron, despois dalgunhas cousas que estamos a ver. Pero resulta gratificante que se impoña a cordura. A estes mozos non só se lles debe deixar xogar xuntos, senón que merecen ser recoñecidos.
Nun mundo dominado pola pose, polo discurso simple e moitas veces zafio, a carta destes raparigos é unha oda á amizade, ao compañeirismo, ao compromiso, ao traballo en equipo e, como non, á igualdade.
Eles seguirán crecendo e talvez nuns anos nin sequera acórdense da historia que protagonizaron. Seguramente non son conscientes do que representa esta pequena batalla gañada. Unha gran lección, con todo, da cal moitos deberían tomar nota.
Enviar comentario
